Mijn, of eigenlijk ons, succesverhaal is met de bevalling van onze dochter in mei 2008 afgerond.

In oktober 2006 kreeg dit verhaal een eerste slechte wending. Na een zwangerschap van 7 weken kreeg ik een miskraam. Dit werd duidelijk na wat bloedverlies te hebben gehad en een eerste controle in het ziekenhuis. Bij die controle bleek het hartje niet te kloppen.

De keuze werd voorgelegd afwachten tot het vruchtje vanzelf afstootte of een curretage. Twee weken nadien volgde een curretage, mede omdat het afwachten weken kon gaan duren.

Zoals standaard na een curretage volgde zes weken later, begin december 2006, de nacontrole. Hier draait het vooral om de vraag of je je menstruatie al hebt gehad. Dit was voor mij nog niet het geval. Zelf had ik op dat moment al het gevoel dat er met mijn lichaam iets niet klopte. Maar een gevoel kun je niet hard maken. Tijdens die controleafspraak heb ik nagevraagd of verklevingen (ashermann) de reden kon zijn. Gezien de geringe kans van deze complicatie na een curretage, werd dit met een enkel woord van de gynaecoloog van tafel geveegd. Pas als de menstruatie begin februari 2007 nog steeds uitbleef, dan moest ik nog maar eens contact opnemen.

Uiteindelijk verloor ik half januari 2007 mijn geduld en heb nogmaals een afspraak gemaakt voor een controle. Tijdens die controle werd met het standaard echo-apparaat gezien dat er in mijn baarmoeder een aantal druppels vocht zaten. Dit zou niet horen. Wederom werden verkleving van tafel geveegd, wat het wel kon zijn was een baarmoederontsteking (ik had nergens last van) of dat ik vervroegd in de overgang zou zijn (31 jaar). Wel kreeg ik primolut voorgeschreven, een paardemiddel om de menstruatie op gang te krijgen. Ook zou een collega-gynaecoloog met een hysteroscopie verder gaan onderzoeken wat er mis was. Mijn menstruatie bleef ook na het gebruik van primolut uit.

Drie weken later bleek tijdens deze hysteroscopie kijk-operatie dat er inderdaad verklevingen zaten. Dit waren kleine verklevingen, één aan de baarmoederhals, zo gezegd de uitgang, en een andere in mijn baarmoeder zelf. Ik had een milde vorm van ashermann.

Na een kort gesprek met de gynaecoloog over zijn ervaring op het vakgebied van ashermann, heb ik vertrouwen in hem gekregen en ervoor gekozen hem ook de ingreep (het doorknippen van de verklevingen) te laten doen. Van een kijk-operatie werd het direct een ingreep-operatie.

Tip: als je twijfelt of je gynaecoloog de ervaring heeft, dan luidt mijn advies ‘ben zuinig op je lichaam en zoek een gynaecoloog die deze ervaring wel heeft’. Na de ingreep kreeg ik voor 6 weken oestrogeen pillen mee om ervoor te zorgen dat mijn baarmoeder een dikkere laag slijmvlies ontwikkelde. Dit verkleint de kans dat er opnieuw verklevingen ontstaan. Vaak wordt trouwens meteen een spiraaltje geadviseerd, alleen dan heb je toch weer 2 extra operaties. Één voor het plaatsen en één voor het weghalen. Iedere operatie heeft weer extra risico’s. Gelukkig volstond in mijn geval (milde ashermann) het slikken van de hormonen, want 4 weken later kreeg ik mijn menstruatie en bij de nacontrole bleken de verklevingen niet terug gekomen te zijn.

Om de meest vruchtbare dagen te bepalen hield ik al vanaf maart 2007 een schema bij en gebruikte ik ovulatietesten. Een half jaar later bleek ik helaas nog steeds niet zwanger te zijn. In augustus 2007 sloeg de twijfel weer toe en mocht ik nogmaals voor controle bij de gynaecoloog komen. Verklevingen waren er niet, maar de doorgang naar de baarmoeder zou last kunnen opleveren. Als het zwanger worden nog langer uit zou blijven, werd IUI aangeboden.

Uiteindelijk blijk ik twee weken na de controle spontaan zwanger te zijn geworden. Misschien omdat er bij de hysteroscopie een doorgang gemaakt is, of omdat ik de geruststelling had dat IUI geboden werd. In ieder geval begon het verhaal succesvol te worden.

Uiteraard bleef het daarna nog wekenlang en eigenlijk zelfs maandenlang spannend. Echt genieten heb ik de eerste weken niet gedaan uit angst voor een volgende miskraam. Ik geloof dat we 4 commerciele ‘pret’ echo’s hebben laten maken om toch steeds maar weer het hartje te zien kloppen. Na zo’n 20 weken sloeg de spanning van een miskraam om naar de kans op een vroeggeboorte. Ik had de angst dat de kleine eerder zou komen door de ingreep aan mijn baarmoederhals en eventuele littekens. Vanaf ongeveer week 32 ging deze spanning weg en kon ik alweer met een geruster hart ademhalen. De weken erna heb ik, hebben we, 100% kunnen genieten.

In week 38 is de kleine ter wereld gebracht. De bevalling vond plaats in het ziekenhuis. Het was een bevalling met een (lichte) medische indicatie, maar een thuisbevalling had ook gemogen. De indicatie had eigenlijk betrekking op het nageboorte-tijdperk, ofwel of de placenta in één stuk goed los zou laten en niet tot overmatig bloedverlies zou leiden. Na de bevalling zou direct oxycitine worden toegdiend om de placenta sneller te laten komen.

Omdat de kleine niet wilde draaien is het uiteindelijk een kunstverlossing geworden met de vacuumpomp. Met de kleine was alles in orde. Aangezien ik voor de geboorte al het hormoon oxycitine toegediend heb gekregen om de persweeen te versterken, kwam de placenta nog geen 10 minuten na de kleine. De placenta was gelukkig geheel intact. Met de gynaecoloog was tegen het einde van de zwangerschap al afgesproken dat ik 6 weken na de bevalling op nacontrole zou komen. Aangezien ik geen klachten had en mijn menstruatie uiteindelijk zo’n 4 weken na gestopt te zijn met borstvoeding weer op gang was gekomen, beschouw ik mezelf als een ex-ashermann patient. Nu ben ik niet iemand die zijn verhaal snel op internet zet, maar omdat ik zelf meer hoop en vertrouwen kreeg na het lezen van de succesverhalen op deze website, wil ik toch ook mijn bijdrage leveren. Wellicht dat sommigen van jullie uit mijn verhaal ook vetrouwen kunnen halen.